zadanie dla 1 roku studiów magisterskich
2021/2022
Anna Nowakowska
To się stało, ale już się nie dzieje
wideo, 2021
Przemocy psychicznej i emocjonalnej nie widać, ale zapisuje się w ciele i potrafi odbijać bolesnym echem przez lata. Obserwuję na własnej twarzy ślady niewidocznych wspomnień o których opowiadam w ramach ekspozycji wyobrażeniowej.
Nagrania zostały zarejestrowane podczas sesji terapeutycznych PTSD metodą przedłużonej ekspozycji.
Rafał Kruszka
wideo 47′, 2022
To co miało się wydarzyć, już się wydarzyło. Umknęło, pozostało tylko echo i skutek. Materiałem do pracy są nagrania z kamer CCTV zatytułowanych jako kompilacje tego co niezwykłe, dziwne, najlepsze. Jednak co oddziela to co ciekawe od tego co nieinteresujące? Powtarzalność i unikatowość sytuacji czy jednak natura ciekawości człowieka orbituje wokół jego skupienia?
Weronika Kocewiak
Nienawidzę swojego życia
wideo, 2021
Kiedy tego dnia szykowałam się do nagrania, okazało się, że nie mogę znaleźć koszulki, bez której nie widziałam sensu ani możliwości realizacji zaplanowanego filmu. I wpadłam w stan – kompulsywnego poszukiwania straty, bo bez tego dzieło było stracone. Film jest zatem wynikiem wypadku, powstał w czasie przed tym, kiedy coś miało się wydarzyć. To zapis życia zza kulis, tego do którego nie dopuszczamy odbiorcy na co dzień.
2020/2021
Marcelina Gorczyńska
wideo, 2021
Chowanie się we własnym domu, czyli pomieszczenia w których nic się nie dzieje ożywają pod wpływem oddechów i spojrzeń ukrytych statystów. Cisza zaczęła wydawać się złowroga, a oczekiwanie na odnalezienie z udawanego zamienia się w niepokojące.
Mateusz Stanuszek
Mieszkam tu od pół roku. To typowe osiedle z lat sześćdziesiątych i większość sąsiadów z mojej klatki dostało to mieszkanie jeszcze za komuny. Mają dziwne problemy, ale przestają się czepiać, gdy raz na jakiś czas wyniesie im się po schodach zakupy. Około listopada na klatce regularnie zaczęły pojawiać się ślady krwi. W sumie nadal nie wiem, czy to krew. Miałem różne podejrzenia. Czy sąsiadki są zbyt staromodne, żeby
nosić podpaski? Wyobrażam sobie jak zasuszona staruszka z góry wspina się po schodach podczas, gdy malinowe krople kapią jej spod spódnicy. Nie, to nie możliwe. I głupie. Może ktoś złamał nos? Pamiętam jak przez kilka kilometrów śledziłem takie ślady od przystanku na którym ktoś uprzedniej nocy soczyście broczył z nosa, aż pod hale targowa, gdzie go sobie rozwalił.
Czasami mija mnie na klatce taki koleś z suczką rasy (chyba) chihuahua, która jest równie niedołężna, co on sam. Pies ma na obu łapach stary, podarty bandaż. Nie chodzi normalnie, tylko bardziej czołga się na piętach, gdzie opatrunek jest lekko przybrązowiony, a wszędzie indziej po prostu brudny. Dziadek ciągnie tego psa po chodniku aż do nędznej łatki
trawy przed blokiem, pies robi swoje albo nie i potem jest wleczony z powrotem po schodach w górę i tak w kółko. Czasami nie wiem kto bardziej nie ma pojęcia co się dzieje. Od jakiegoś czasu nie widać ani krwi ani sąsiada, ani psa. nic się nie dzieje.
2019/2020
Adam Siwek
ODRUCHY 1,2 i 3
wideo, 2019
Ilustracja nieostrej granicy między zwykłym odruchem, a świadomą eksploracją własnego ciała.
Łukasz Horbów
I Did Everything I Could (2020)
trójkanałowe wideo / 01’10’’ / loop
Jedyne co pozostaje po czymś złym to Hollywoodzkie filmy które nikogo nie obchodzą w dobry sposób. Dźwięk pochodzi z filmu Capote (2005).
Anna Jankojć-Szafran
wideo, 2020
Film podejmuje problem macierzyństwa i niedostrzegalnego przez społeczeństwo wysiłku, jaki wykonuje matka każdego dnia. Przedstawia również opresyjność codzienności, z jaką w samotności muszą mierzyć się kobiety.
2017/2018
Bartek Zalewski
fotografie, 2018
Gabriela Kozińska
Minuta Ciszy
wideo, 2018
Nagrania w czasie teraźniejszym z miejsc w których miały miejsce zamachy terrorystyczne w latach 2015-2017
– Zamach na jarmarku bożonarodzeniowym w Berlinie na Breitscheidplatz ( 12 ofiar, 56 rannych )
– Zamach w Londynie na Borough Market i na Westminster Bridge ( 8 ofiar, 48 rannych
– Zamach w Paryżu w teatrze Bataclan ( 87 ofiar, wielu rannych )
Moja praca zwraca uwagę na niepamięć.
W miejscach tak tragicznych wydarzeń, nie ma śladu po tym co się stało. Żaden symbol nie upamiętnia tych tragedii.
Wszystkie te miejsca są zazwyczaj bardzo popularnymi i ładnymi dla turystów co spowodowało fakt, ze właśnie tam terroryści zaplanowali ataki. Teraz życie dalej jak gdyby nigdy nic toczy się normalnym trybem. Wszystko zostało przykryte codziennością.
Jedyna zaistaniała zmiana to wprowadzenie na Westminster Bridge, jak i wielu innych, betonowych barierek oddzielających pieszych od ulicy, mających na celu zapobiec kolejnej takiej tragedii.